Τετάρτη αργά
λίγο πριν τα μεσάνυχτα
βρέθηκα στο Αλκυονίς
για το έργο Αγάπη Αγάπη Αγάπη
το έργο δεν έλεγε
πικραμύγδαλο θα το χαρακτήριζα
αλλά έλεγαν όλα τα υπόλοιπα
η παρακμιακή γειτονιά, έρημη από ζωή να θυμίζει εξωτερικό
ένας μαγευτικά νοσταλγικός κινηματογράφος συγκινητικά και με πείσμα αντιστέκεται να παραδοθεί στην απαλλοτρίωση του χρόνου
απέναντι στην αδιαφορία του εύκολου, ρηχού και αβασάνιστου ψυχρού αζώντανου
στην αίθουσα ήμουν ολομόναχος
πριν αρχίσει η ταινία μπήκε ένας ακόμη
η αίθουσα παραδόθηκε στο σκοτάδι
και το ταξίδι πίσω στο χρόνο ξεκίνησε