τα δύσκολα
και πάνω που είσαι στα δύσκολα, τα καλά δύσκολα και ξέρεις, μια και το έχεις δει πολλάκις το έργο ότι αυτό θα κρατήσει και θα χειροτερέψει, και παίρνεις βαθιές ανάσες για το ζόρι και τη μαυρίλα που σε περιμένει, να σου σκάνε μύτη ακάλεστοι και μέσα στην καλή χαρά οι μάγοι με τα δώρα ...
C'est la vie που λένε και οι Γάλλοι. Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις την μιζέρια και μαυρίλα είναι να την κοιτάξεις άφοβα κατάματα.
Αυτός ο Γενάρης είναι μέσα στην Άνοιξη φέτος.
Τα δύσκολα δεν πρόκειται να σε ξεχάσουν ή να σε αποχωριστούν ποτέ, απλά σου δίνουν μια αναπάντεχη ανάπαυλα πότε πότε ίσα ίσα για να μην ξεχνάς πως είναι η γεύση από όνειρο.
θαρραλέοι
με συγκινούν αφάνταστα αν και συχνά πυκνά τους μπερδεύω με τους απερίσκεπτους
ου μπλέξεις
όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω πόσο σοφό είναι το παραπάνω. θέλει προσοχή η οποιαδήποτε εμπλοκή σε οτιδήποτε γιατί ο χρόνος είναι περιορισμένος και πολύτιμος.
ευτυχία
να αφήνεις το κορμί σου στα αχόρταγα χάδια του ήλιου ένα Κυριακάτικο πρωινό μέσα στην καρδιά του Γενάρη, στο μπαλκόνι, στην ταράτσα, στο πάρκο
αγωνία
είναι μέχρι να βρεις την έξοδο ή ... είσοδο, όπως το πάρει κανείς.
ο φετινός Γενάρη έχει άφθονο γενναιόδωρο λαμπρό ήλιο, παντού απίστευτο γαλάζιο
food for thought
δεν συμφωνώ αλλά είναι πολύ καλό θέμα για ατέλειωτη συζήτηση και ψάξιμο !!
"We certainly don’t need to be neuroscientists to know that wild romantic crushes—especially if they are fraught with danger—do something ecstatic to our brains, though like the pills that share the name, horror and disappointment are usually not far behind. When my wild crush came, we wandered around a museum for so long it closed without us noticing; stuck in the grounds we climbed a high wall and, finding it higher on its other side, considered our options: broken ankles or a long night sleeping on a stone lion. In the end a passerby helped us down, and things turned prosaic and, after a few months, fizzled out. What looked like love had just been teen spirit. But what a wonderful thing, to sit on a high wall, dizzy with joy, and think nothing of breaking your ankles.
Real love came much later. It lay at the end of a long and arduous road, and up to the very last moment I had been convinced it wouldn’t happen. I was so surprised by its arrival, so unprepared, that on the day it arrived I had already arranged for us to visit the Holocaust museum at Auschwitz. You were holding my feet on the train to the bus that would take us there. We were heading toward all that makes life intolerable, feeling the only thing that makes it worthwhile. That was joy. But it’s no good thinking about or discussing it. It has no place next to the furious argument about who cleaned the house or picked up the child. It is irrelevant when sitting peacefully, watching an old movie, or doing an impression of two old ladies in a shop, or as I eat a popsicle while you scowl at me, or when working on different floors of the library. It doesn’t fit with the everyday. The thing no one ever tells you about joy is that it has very little real pleasure in it. And yet if it hadn’t happened at all, at least once, how would we live?"
συντροφικότητα
τους τελευταίους δυο μήνες, ίσως και περισσότερο, ένα ζευγάρι δεκαοχτούρες έρχεται τα πρωινά και κάθεται απέναντί μου, στο μπαλκόνι, στην άκρη του στύλου της μαζεμένης τέντας. Κάθε πρωί. Είναι το στέκι τους πλέον. Κάθονται εκεί, λιάζονται και με κοιτούν με τις ώρες με ένα βλέμμα ζεστό, διαπεραστικό ίσως και κάπως ηλεκτροφόρο.
Μου προκαλούν απίστευτη ευτυχία και αισιοδοξία, σαν να αθωώνονται όλα όταν αυτό το μαγευτικό ζεύγος με επισκέπτεται και κάθεται καθημερινά δίπλα μου, απέναντί μου. Μα κάθε μέρα. Ούτε το άγιο πνεύμα να ήταν ... λες; σε διπλή συσκευασία;
Σήμερα έχει έξω ένα καλοκαίρι μέσα στην καρδιά του χειμώνα !!
διαθεσιμότητα
σπάνια και αξιόλογη αρετή. περιζήτητοι και δυσεύρετοι όσοι την διαθέτουν
εγκλωβισμένος
ο απόλυτα σίγουρος
ευτυχισμένος; τίποτε δεν κρατάει για πάντα