τηγανητές πατάτες
ένας λαός, μια κουλτούρα που βαριέται να καθαρίσει και να τηγανίσει φρέσκιες τηγανιτές τι προκοπή να έχει;
Το να τρώμε κατεψυγμένες προτηγανισμένες πατάτες δείχνει πολλά για το που πάμε.
την προκοπή δεν την βρίσκουμε σε κάποιο ράφι προς κατανάλωση. Την καλλιεργούμε εμείς οι ίδιοι.
Πρέπει να αρχίσουμε να δείχνουμε περισσότερο προσοχή και φροντίδα στην ζωή την ίδια, το περιεχόμενο και την ποιότητα.
φυσικά και καθάρισα και τηγάνισα φρέσκιες πατάτες σήμερα, μετά από πολύ καιρό. μέχρι να γίνει η δεύτερη τηγανιά είχα ταχτοποιήσει ήδη την πρώτη !!
φυσικά για όλα αυτά θα πρέπει να υπάρχουν οι πατάτες, το τηγάνι, το λάδι και το ρεύμα ή υγραέριο ή έστω φωτιά.
όλα αυτά υπάρχουν σε αρκετούς από εμάς σήμερα, παρόλα αυτά έχουμε μια απίστευτη θλίψη.
τι να πω, το κακό το παθαίνει κανείς από μόνος του που έλεγε και μια διαχρονική φίλη.
μικρόφωνο
χθες βρέθηκα σε ένα συνέδριο στο Χίλτον, μιλούσε ο Γιάννης Κ. για την ιστορία του Internet στην Ελλάδα.
Είχα πάει για να ακούσω - δω ένα φίλο από παλιά, δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο, ειδικά στις μέρες της κρίσης και μιζέριας που διανύουμε,. Αναπάντεχα όμως το χάρηκα, όσοι βρίσκονται στα πρώτα βήματα του κάθε τι είναι ιδιαίτερα τυχεροί. Είχε και νεότερα παιδιά αποπνέοντας όμορφη και θετική ενέργεια. Η ταπεινότητα μαζί με την ατόφια σκέψη είναι ένας εξαίρετος συνδυασμός.
Ο Τάσσος Π. μιλούσε για τα ωραία πράγματα που φέρνει η μετάλλαξή μας σε μέρος του δικτύου. Ωραίες τοποθετήσεις αλλά ενοχλούμε όταν στα δώρα που βλέπουμε μπροστά μας δεν πάει το μυαλό μας και στους Δαναούς που τα φέρνουν. Ποιό είναι το αντίτιμο, το κόστος για όλα αυτά τα ωραία; Το σχόλιό μου για όλα αυτά είναι στο κατά πόσο:
η μηχανή υπηρετεί τον άνθρωπο
ή τελικά
ο άνθρωπος υπηρετεί - μεταμορφώνεται σε μηχανή
Το κεντρικό στοιχείο σε κάθε είδους ανάπτυξη και εξέλιξη θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος
και στο τι τελικά είναι ή θα έπρεπε να είναι αυτό το άλυτο μυστήριο που αποκαλούμε άνθρωπο
και για να έρθω στον τίτλο και σημερινό προβληματισμό
ωραίο το δίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα, η αλληλοβοήθεια, η αφθονία και ποσότητα που αυτό μας προσφέρει
αλλά φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε σε όλους πολύ εύκολα ένα μικρόφωνο, ένα βήμα, ένα μπαλκόνι με μια λαοθάλασσα από κάτω
πολύ εύκολα
και ο κάθε ένας μας έχει μια άποψη, ένα βάρος, μια σημαντικότητα
παλιά για να ξεχωρίσεις έπρεπε να ιδρώσεις
τώρα είναι θέμα να πατήσεις μερικά κουμπιά
αυτή η ποσότητα καταστρέφει την αναζήτηση του όμορφου και ξεχωριστού
παντού δούρειοι ίπποι
και ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε κουμπιά και οθόνη
το κόστος είναι ότι χάνουμε παλιές τέχνες
να καταχτούμε και εξερευνούμε χωρίς το καλώδιο, το ποντίκι και το ηλεκτρικό ρεύμα
σε όλα υπάρχει κόστος, έχουμε αντιληφθεί πόσο θα πληρώσουμε όλες αυτές τις καινοτομίες
θα μπορούμε εύκολα να επιλέξουμε κάτι άλλο σήμερα αύριο
περί φτώχειας
έχουμε μπερδέψει για τα καλά την υλική φτώχεια "ευημερία" με την πνευματική
η πρόσβαση σε υποδομές και γνωσιακές βάσεις δεν μας κάνει απαραίτητα και αυτόματα πνευματικά πλούσιους και καλλιεργημένους
πολλά από τα προβλήματά μας ξεκινούν από την απομάκρυνση μας από την παρατήρηση της φύσης και την σοφή αρμονία και σύνθεση ισορροπιών που φέρει
όλα ζήτημα χρόνου
οι νεότεροι το προσπερνούν το παλιό, σαν να μην υπάρχει. Εμείς που το πλησιάζουμε αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε την αξία του περιεχομένου και όχι του περιτυλίγματος. Η μαγεία συνεχίζεται μέχρι τελευταίας ανάσας. Απλά η ζωή γίνεται πιο σκληρή χρόνο με τον χρόνο.
Αυγουστιάτικη βροχούλα
Χθες το απόγευμα, μαύρα και γκρι σύννεφα τύλιξαν τον ουρανό
μαζί με τους κεραυνούς και τις αστραπές δόθηκε ένα πανέμορφο καλοκαιρινό οπτικοακουστικό ρεσιτάλ με βρόχινη φρεσκάδα στην άδεια και λησμονημένη πόλη
Αντίο παλιό, καλωσόρισες νέο
Συνήθως το νέο είναι καλύτερο σε θέματα προδιαγραφών. Ωστόσο το παλιό είναι που μας πονά, ειδικά όταν το αποχωριστήκαμε χωρίς την θέλησή μας.
γράμμα στον άγνωστο
Και εκεί που έχεις καταφέρει να φτιάξεις ένα όμορφο αποτέλεσμα
εκεί που νιώθεις την δύναμη και σιγουριά να προσφέρεις και να αγαπηθείς
εκεί παρουσιάζεται η ψευδαίσθηση και αρχίζει η παρέλαση των προβολών
ώστε να ζωντανέψει το παραμύθι και χωρίς δεύτερη σκέψη να χωθείς μέσα
σε αυτό, να το ζήσεις όσο περισσότερο γίνεται με όλες τις αισθήσεις
κάνοντας τα πάντα προκειμένου να μην τελειώσει, να μην χάσει το παραμικρό
από την μαγεία και το όνειρο
αλλά σε μια βάρκα, όταν και τα δυο κουπιά δεν συντονίζονται
δεν βγαίνει άκρη η κάθε προσπάθεια μάταιη, πολλές φορές χειρότερα
και εκεί έρχεται ο Καβάφης με το Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
αλλά ποιος τον ακούει
τότε είναι που πρέπει να μπεις ξανά στην σκληρή πραγματικότητα
την σκληρή και ανούσια ζωή της καθημερινής επιβίωσης
χωρίς το όνειρο, το παραμύθι σε μοσχομυρισμένα λιβάδια
του δάσους με λίμνες και ξωτικά
εκεί η άμμος μεταμορφώνεται σε μυτερά και απόκρημνα βράχια
και η ζεστασιά, τα χάδια της σε όλο το σώμα εξαφανίζονται ανεπιστρεπτί
το μωρό που του πήραν το αγαπημένο του παιχνίδι
τώρα όμως είναι η πραγματική παρέλαση της μαγείας
την ώρα της περισυλλογής των θραυσμάτων από το τσακισμένο πολυαγαπημένο καράβι
ξανά και ξανά με μανία, θέληση και περισσότερο σοφία
η κατασκευή ενός νέου καραβιού
με περισσότερα στεγανά ίσως αλλά και υπερβάσεις κανόνων ασφαλείας
προκειμένου να ταξιδεύει γρήγορα και ανάλαφρα στα πιο μαγικά μέρη
αφού αυτός εξάλλου είναι ο στόχος
το ταξίδι στα σύννεφα και μετά τα άστρα και ακόμα παραπέρα
ξεχνάς ότι τα ΠΑΝΤΑ είσαι εσύ
ότι απολαμβάνεις, σε ότι δίνεις αξία, ότι αναπολείς
ο καλύτερος γιατρός για τις πληγές που ανοίγεις στον εαυτό σου
είσαι εσύ ο ίδιος
και το όνειρο, η τρυφερότητα και η γενναιοδωρία
έρχονται όταν το πάρεις απόφαση ότι δεν υπάρχουν
και ότι είναι πλάσματα της φαντασίας σου
των προβολών σου
και έτσι βρίσκοντας την ηρεμία, την γαλήνη και τις ισορροπίες
μπορείς να δώσεις ξανά ομορφιά, να την γεννήσεις
στον εαυτό σου πρώτα και μετά στους γύρω
να την παράγεις διαρκώς και να μεταφέρεις την τέχνη και στους γύρω
εκεί που μας τάισαν, εκεί που μας ξέχασαν
εκεί που αναπάντεχα, για πρώτη φορά, μας πότισαν και χόρτασαν την πείνα μας με χάδια και φιλιά
εκεί θα ανατρέχουμε και θα αναζητούμε πάντα και συνεχώς, εκείνες τις στιγμές, σαν στοιχειωμένοι
θα γυρίζουμε ξανά και ξανά με μάτια γεμάτα πόθο, λαχτάρα, αναζητώντας το σπλαχνικό χάδι
σαν τα αδέσποτα που τα ταΐσαμε και μας πήραν από πίσω
με μάτια που χωρούν όλους τους κόσμους των αστεριών
κοφτερή σαν ξυράφι η ζωή, γλυκιά παρηγοριά τα παραμύθια και τα ξελογιάσματα της κάθε νύχτας
η θλίψη του Internet
μας ξετρέλανε, μας θάμπωσε
η φρεσκάδα του, η πληροφορία, η γνώση
τόσες υποσχέσεις, όνειρα, ταξίδια
φυσικό είναι, βρίσκεται στο βρεφικό του στάδιο, μόλις γεννήθηκε
είμαστε σχεδόν η πρώτη γενιά που το βιώνει, απολαμβάνει
σε λίγο όμως και όσο περνάει ο χρόνος η νέα και φρέσκια πληροφορία όλο και θα λιγοστεύει
θα αρχίσει να στοιχειώνεται και καταδυναστεύεται από ψυχές που δεν είναι πλέον ζωντανές
εκτός αν γυρίσουμε σε ένα Internet μόνο των ζωντανών
και ένα άλλο όπου εκεί θα αποθηκεύεται ότι πλέον δεν είναι ζωντανό
η θλίψη που νιώθω έχει να κάνει με το νέο που παλιώνει
την φυσική ροή των πραγμάτων
το μυστήριο που ξεγυμνώνεται και χάνει την μαγεία
κλείνω τα μάτια αλλά με τίποτε δεν μπορώ να κάνω το χρόνο να σταματήσει να κυλά
