γράμμα στον άγνωστο
Και εκεί που έχεις καταφέρει να φτιάξεις ένα όμορφο αποτέλεσμα
εκεί που νιώθεις την δύναμη και σιγουριά να προσφέρεις και να αγαπηθείς
εκεί παρουσιάζεται η ψευδαίσθηση και αρχίζει η παρέλαση των προβολών
ώστε να ζωντανέψει το παραμύθι και χωρίς δεύτερη σκέψη να χωθείς μέσα
σε αυτό, να το ζήσεις όσο περισσότερο γίνεται με όλες τις αισθήσεις
κάνοντας τα πάντα προκειμένου να μην τελειώσει, να μην χάσει το παραμικρό
από την μαγεία και το όνειρο
αλλά σε μια βάρκα, όταν και τα δυο κουπιά δεν συντονίζονται
δεν βγαίνει άκρη η κάθε προσπάθεια μάταιη, πολλές φορές χειρότερα
και εκεί έρχεται ο Καβάφης με το Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
αλλά ποιος τον ακούει
τότε είναι που πρέπει να μπεις ξανά στην σκληρή πραγματικότητα
την σκληρή και ανούσια ζωή της καθημερινής επιβίωσης
χωρίς το όνειρο, το παραμύθι σε μοσχομυρισμένα λιβάδια
του δάσους με λίμνες και ξωτικά
εκεί η άμμος μεταμορφώνεται σε μυτερά και απόκρημνα βράχια
και η ζεστασιά, τα χάδια της σε όλο το σώμα εξαφανίζονται ανεπιστρεπτί
το μωρό που του πήραν το αγαπημένο του παιχνίδι
τώρα όμως είναι η πραγματική παρέλαση της μαγείας
την ώρα της περισυλλογής των θραυσμάτων από το τσακισμένο πολυαγαπημένο καράβι
ξανά και ξανά με μανία, θέληση και περισσότερο σοφία
η κατασκευή ενός νέου καραβιού
με περισσότερα στεγανά ίσως αλλά και υπερβάσεις κανόνων ασφαλείας
προκειμένου να ταξιδεύει γρήγορα και ανάλαφρα στα πιο μαγικά μέρη
αφού αυτός εξάλλου είναι ο στόχος
το ταξίδι στα σύννεφα και μετά τα άστρα και ακόμα παραπέρα
ξεχνάς ότι τα ΠΑΝΤΑ είσαι εσύ
ότι απολαμβάνεις, σε ότι δίνεις αξία, ότι αναπολείς
ο καλύτερος γιατρός για τις πληγές που ανοίγεις στον εαυτό σου
είσαι εσύ ο ίδιος
και το όνειρο, η τρυφερότητα και η γενναιοδωρία
έρχονται όταν το πάρεις απόφαση ότι δεν υπάρχουν
και ότι είναι πλάσματα της φαντασίας σου
των προβολών σου
και έτσι βρίσκοντας την ηρεμία, την γαλήνη και τις ισορροπίες
μπορείς να δώσεις ξανά ομορφιά, να την γεννήσεις
στον εαυτό σου πρώτα και μετά στους γύρω
να την παράγεις διαρκώς και να μεταφέρεις την τέχνη και στους γύρω
εκεί που μας τάισαν, εκεί που μας ξέχασαν
εκεί που αναπάντεχα, για πρώτη φορά, μας πότισαν και χόρτασαν την πείνα μας με χάδια και φιλιά
εκεί θα ανατρέχουμε και θα αναζητούμε πάντα και συνεχώς, εκείνες τις στιγμές, σαν στοιχειωμένοι
θα γυρίζουμε ξανά και ξανά με μάτια γεμάτα πόθο, λαχτάρα, αναζητώντας το σπλαχνικό χάδι
σαν τα αδέσποτα που τα ταΐσαμε και μας πήραν από πίσω
με μάτια που χωρούν όλους τους κόσμους των αστεριών
κοφτερή σαν ξυράφι η ζωή, γλυκιά παρηγοριά τα παραμύθια και τα ξελογιάσματα της κάθε νύχτας