θεατές
συνήθεια, έλλειψη θάρρους ... ?
πρώτη Κυριακή χωρίς σάντσο
χωρίς σάντσο
ξεκινάει η εβδομάδα
το πάλευε από χτες, σε υποθερμία
δεν έδειξε να υποφέρει
μοναχά η αγωνία της πύλης μεταξύ ζωής και θανάτου
η απέραντη και απόλυτη μοναξιά αυτής της διαδρομής
γιατί όσο και να σου κρατούν το χέρι, να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σου ψιθυρίζουν λόγια καρδιάς
η συγκεκριμένη διαδρομή αγκαλιάζεται από την απόλυτη μοναξιά
και εκεί χρειάζεται θάρρος
για να μην είναι φρικιαστική αυτή η ατέλειωτη μοναχική έξοδος
δεκαπέντε χρόνια συνοδοιπόρος
λιγότερες έγνοιες
και γενικά λιγότερο
ο σάντσο άφησε πίσω τον σπόρο του τον γκρίνια
που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχει καταλάβει τι έχει συμβεί
την μοναξιά που τον περιμένει
όλα μια συνήθεια είναι
ευτυχώς που μας συντροφεύουν τα όνειρα
είδα νωρίς τα ξημερώματα που με πήρε ο ύπνος για λίγο
ότι ο σάντσο ήρθε στο κρεβάτι και ζητούσε φαγητό
αχ αυτά τα όνειρα
ξεκουράζεται πλέον ψηλά στου Φιλοπάππου με θέα τον Υμηττό, τα φεγγάρια που βγαίνουν από πίσω του, την Ακρόπολη και την ατέλειωτη πόλη να απλώνεται παντού γύρω
Κυριακές
όμορφες μοναδικές
μικρά καλοκαίρια
απέναντί μου
ο σάντσο δίνει την μάχη της ανάρωσης
ο κήπος χορεύει Φθινόπωρο
τα όνειρα χαϊδεύουν τα μαλλιά
η ψυχή κολυμπά σε συγκινητικές ανεξιχνίαστες γωνιές