τίποτε δεν μένει αναλλοίωτο στο χρόνο
δεν ήταν καλύτερα παλιότερα
ήμασταν απλά νεότεροι
δεν είχαμε την ικανότητα να διακρίνουμε την διαρκή κίνηση ροή του χρόνου
τα πράγματα ήταν μαγευτικά ακίνητα, ήρεμα, σίγουρα, σταθερά, ριζωμένα στέρεα με λαμπρά βαθιά ξεκάθαρα χρώματα και εμείς πραγματικά πολύ πολύ νεώτεροι
χάνοντας αυτή τη στέρεη βάση, χάσαμε την στιγμή, το σήμερα, το τώρα την αιωνιότητα που περιέχεται μέσα τους. την ηρεμία, σταθερότητά, περιεκτικότητα της κάθε ζωντανής στιγμής.
το μυστικό βρίσκεται στο να σταματάμε, ακινητοποιούμε τις στιγμές και να τις βυζαίνουμε όπως λαχταριστά έργα τέχνης σε κάθε γωνιά σοκάκι στιγμών. Είναι εδώ, μπρος στα μάτια μας, μας περιτριγυρίζουν αμέτρητες στιγμές με μοναδικές ιστορίες η κάθε μια, παντού και πάντα και εμείς τρέχουμε μακρυά τους χαμένοι και άδειοι.
βρέχει πρωινό
διακριτικά, λεπτή βροχή
το ίδιο διακριτικά χαράζει
αυτή η διαρκής κίνηση των πάντων, επίμονη συνεπής ακατάπαυστη
μυρίζει βροχή, χθες ήταν μαύρος όλος ο ουρανός, ήταν σαν νύχτα μέρα μεσημέρι
δρόσισε και ένας τζίτζικας με πείσμα τραγουδά απέναντι στο βρεγμένο πεύκο
κοιτάζω ψηλά να δω κανένα χελιδόνι, δεν βλέπω, έχουν το μεγάλο ταξίδι για το καλοκαίρι
το κυνηγούν και φαίνεται ότι δεν καταφέρνει να τους ξεφύγει
τα τζιτζίκια πως να την βγάζουν το χειμώνα άραγε
τα μερμήγκια φοβούμαι πως ούτε το χειμώνα ξεκουράζονται
μικρές ιστορίες