η γιαγιά
ή ο παππούς
ότι μας μαθαίνει
χωρίς να μας πνίγει
γεννιέται
το αγαπάμε
μας συγκινεί
διαχρονικά μας συντροφεύει
οι μνήμες αυτές
ακυρώνουν το απόλυτο τίποτα
Κυριακή του Πάσχα χωρίς τον Γκρίνια
το κέντρο της Αθήνας, με το ξεκίνημα της ημέρας, είναι ένα όνειρο
η Αθήνα όμορφη, γαλήνια σαν σε Ζεν, μεταμορφώνεται
σε λευκή, αθώα, καθόλου πονηρεμένη ή υποψιασμένη πόλη
έναυ υπερρεαλιστικό, ποιητικό ταξίδι μέσα στο χρόνο
που διαρκεί, όπως κάθε τι όμορφο, ελάχιστα
Χωρίς γκρίνια
τα μάτια και η ματιά του
είναι αυτή που λείπει
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα
πάλεψε γενναία ο μοναδικά όμορφος Γκρίνιας
πάνω από χρόνο
με το αυτοάνοσο στο στοματάκι του
σήμερα ακόμη γουργούριζε
που τον ακούμπησα νωρίς το πρωί απαλά στο κεφάλι
είχε κόψει τελείως το φαγητό τις δυο τελευταίες μέρες
και η πιο αγαπημένη κονσέρβα του, δεν μπορούσε να την χαρεί
ξεκάθαρο μήνυμα αποχαιρετισμού
και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία
πήγε στην άμμο του, έσκαψε,
και προσπάθησε διακριτικά να χωθεί όλος εκεί
έφυγε ήρεμα στο κρεβάτι του γιατρού,
αγκαλιά με ήχους από τις πένθιμες καμπάνες της σημερινής ημέρας
βρίσκεται πλέον κοντά στον Σάντσο
στον λόφο του Φιλοπάππου να αγναντεύει την Αθήνα,
τον Υμηττό και κάθε ανατολή
ήλιου και φεγγαριού
Μάρτης ήρθε Μάρτης έφυγε
έφερε και φέτος
παπαρούνες, αμυγδαλιές και χελιδόνια
τα πιο θαρραλέα, τα πιο βιαστικά
έδωσε γεύσεις από καλοκαίρι και χειμώνα μαζί
παγωτό με καυτή σοκολάτα
όσο γρήγορα μπήκε, έτσι γρήγορα έφυγε
που να τον προλάβεις
και ο Απρίλης είναι ήδη εδώ με το καλοκαίρι στη γωνία
σαν πολύ να βιάζεται αυτό το 2017
βιασύνη που λιγοστεύει και στραγγαλίζει την στιγμή
μετατρέποντας την σε σπάνιο είδος προς εξαφάνιση
και τον εντοπισμό της μέσα στην αδιάκοπη ροή του χρόνου
σε τέχνη σπάνια