Κυριακή στο Πατρικό
με κοντομάνικο ανάσκελα
στο μάρμαρο του μπαλκονιού
σαν άλλοτε που δεν έβλεπα την ώρα
να γίνω μεγάλος και τρανός
αγνοώντας πως δεν σταματά η κίνηση
και ότι όποιος το καταφέρνει
είναι ο Θεός της περίστασης
όπως όλα τα παιδιά που τα φοβίζουμε
τόσο αυστηρά να πάψουν να είναι παιδιά
μάτια στραμμένα στο ασυνήθιστα καθάριο γαλάζιο
γλυκό μεσημέρι με ένα κερασμένο Αύγουστο χάρισμα
του φετινού Οκτώβρη λίγο πριν μας αφήσει για πάντα
ότι αναπάντεχα υπερβαίνει τη φύση του με ένα
χαμόγελο βαθιά μας συγκινεί και εμπνέει