food for thought
δεν συμφωνώ αλλά είναι πολύ καλό θέμα για ατέλειωτη συζήτηση και ψάξιμο !!
"We certainly don’t need to be neuroscientists to know that wild romantic crushes—especially if they are fraught with danger—do something ecstatic to our brains, though like the pills that share the name, horror and disappointment are usually not far behind. When my wild crush came, we wandered around a museum for so long it closed without us noticing; stuck in the grounds we climbed a high wall and, finding it higher on its other side, considered our options: broken ankles or a long night sleeping on a stone lion. In the end a passerby helped us down, and things turned prosaic and, after a few months, fizzled out. What looked like love had just been teen spirit. But what a wonderful thing, to sit on a high wall, dizzy with joy, and think nothing of breaking your ankles.
Real love came much later. It lay at the end of a long and arduous road, and up to the very last moment I had been convinced it wouldn’t happen. I was so surprised by its arrival, so unprepared, that on the day it arrived I had already arranged for us to visit the Holocaust museum at Auschwitz. You were holding my feet on the train to the bus that would take us there. We were heading toward all that makes life intolerable, feeling the only thing that makes it worthwhile. That was joy. But it’s no good thinking about or discussing it. It has no place next to the furious argument about who cleaned the house or picked up the child. It is irrelevant when sitting peacefully, watching an old movie, or doing an impression of two old ladies in a shop, or as I eat a popsicle while you scowl at me, or when working on different floors of the library. It doesn’t fit with the everyday. The thing no one ever tells you about joy is that it has very little real pleasure in it. And yet if it hadn’t happened at all, at least once, how would we live?"
συντροφικότητα
τους τελευταίους δυο μήνες, ίσως και περισσότερο, ένα ζευγάρι δεκαοχτούρες έρχεται τα πρωινά και κάθεται απέναντί μου, στο μπαλκόνι, στην άκρη του στύλου της μαζεμένης τέντας. Κάθε πρωί. Είναι το στέκι τους πλέον. Κάθονται εκεί, λιάζονται και με κοιτούν με τις ώρες με ένα βλέμμα ζεστό, διαπεραστικό ίσως και κάπως ηλεκτροφόρο.
Μου προκαλούν απίστευτη ευτυχία και αισιοδοξία, σαν να αθωώνονται όλα όταν αυτό το μαγευτικό ζεύγος με επισκέπτεται και κάθεται καθημερινά δίπλα μου, απέναντί μου. Μα κάθε μέρα. Ούτε το άγιο πνεύμα να ήταν ... λες; σε διπλή συσκευασία;
Σήμερα έχει έξω ένα καλοκαίρι μέσα στην καρδιά του χειμώνα !!
διαθεσιμότητα
σπάνια και αξιόλογη αρετή. περιζήτητοι και δυσεύρετοι όσοι την διαθέτουν
εγκλωβισμένος
ο απόλυτα σίγουρος
ευτυχισμένος; τίποτε δεν κρατάει για πάντα
ήλιος παντού ξανά
έχω φάει ένα απίθανο κόλλημα με αυτό το κομμάτι
Smoke City - Flying Away
χιονίζει
πυκνό χιόνι χορεύει σε όλο τον ουρανό, δεν βλέπεις τίποτε παρά μόνο τον χορό των νιφάδων
ακόμη το σπίτι είναι ζεστό, αλλά το κρύο σύντομα θα αναλάβει δράση
τα πουλιά παίζουν στον ουρανό, τα φυρά βάζουν τα δυνατά τους για να την βγάλουν μέχρι την άνοιξη
όλα θα τυλιχτούν στο άσπρο και η νύχτα θα έχει μια μαγευτική λάμψη
το χιόνι λειτουργεί και σαν ένα διαφορετικό ηχείο, κάπου ακυρώνει τον θόρυβο και κάπου μεγεθύνει τους μικρούς ήχους που καθημερινά προσπερνούμε
δεν έχουμε να πούμε τίποτα
νομίζω πως αυτό ψάχνουμε και αναζητούμε. να δούμε πότε θα το βρούμε
γιατί μουσική;
γιατί δεν έχει όρια, δεν στερεύει ποτέ, δεν μπορεί να σε προδώσει ποτέ, προκαλεί συνεχή και ακατάπαυστη συγκίνηση, σε πάει σε μέρη που κανείς δεν έχει ξαναβρεθεί, σε ακουμπά σε σημεία που δεν ήξερες ότι υπάρχουν, σου αποκαλύπτει κόσμους που ποτέ δεν είχες φανταστεί, σου δίνει ζωή, οι χτύποι της καρδιάς σου αποκτούν νόημα και υπόσταση.
κοσμικά πεδία
όταν κάτι γίνεται προϊόν ευρείας αποδοχής και κατανάλωσης τρέχω όσο πιο μακρυά γίνεται
αν και ζω στην πόλη και όχι σε κάποια μοναχική κορυφή, οι παραλίες με κοσμοσυρροή μου είναι ιδιαίτερα αποκρουστικές και ανυπόφορες
είναι η δίψα για το νέο, αυτό που δεν έχει ακόμη βγει στο φως
αυτό που περιμένει να το δεις εσύ πρώτος
τι αίσθηση