διαχρονικό εφήμερο
είναι μύθος η διαφορά τους
ο χρόνος είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό
η στιγμή είναι μεγαλύτερη και πιο αληθινή από την ίδια την αιωνιότητα
η στιγμή ξεψυχά όταν εστιάζουμε στο χθες ή στο αύριο γυρνώντας την πλάτη στο τώρα
αγάπη χωρίς ζήλια
ζήλια = ανασφάλεια για την απώλεια του λατρευτού και ποθητού
αγάπη δίχως ζήλια λοιπόν;
ούτε με σφαίρες για όσους δεν αρκούνται στα χλιαρά και μελάτα
εγκατάλειψη ήτα απώλεια
εμείς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις
από ανασφάλεια για την διαχρονικότητα του τώρα
φυσικά υπάρχει πάντα και η απερισκεψία
η οποία δεν φέρει το βάρος της ανασφάλειας
έχει όμως το ίδιο αποτέλεσμα
ευτυχώς ότι δεν μας σκοτώνει
μας κάνει πιο σοφούς;
ο Φλεβάρης έχει ένα γλυκό λαμπρό γαλάζιο παντού
ξόρκια
ή αλλιώς: τραγική περσόνα
ή αλλιώς: για εσένα
τόσες στιγμές
δεν χάιδεψες τα μαλλιά
δεν είπες ένα καλό λόγο
αβασάνιστα παραβλέπεις προσπερνάς την ζωή
χρησιμοποιείς
με βαριεστημάρα περιέργεια παρατηρείς παθητικά πράγματα καταστάσεις δίχως να νιώθεις συναισθάνεσαι ακουμπάς γίνεσαι ένα
το βασίλειο της απόλυτης μοναξιάς εξορίας ατενίζει το χαμόγελο της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι και γίγνεσθαι
ευτυχώς υπάρχει η βιοποικιλία, η καλή διάθεση και τα όνειρα
το καλοκαίρι θα ξανάρχεται
μια φορά και έναν καιρό
ήταν ένα όνειρο
που ονειρευόταν πότε θα έβλεπε ένα όνειρο
βροχές σήμερα ο Φλεβάρης μετά τους ήλιους τα μπλε και τα χάδια
άκου
δυο τραγουδάκια
μέσα σε ένα Φλεβάρη που έχει ξεχαστεί στην αγκαλιά του καλοκαιριού