Υπάρχουμε
λόγω βλακείας
αν αφαιρεθεί η βλακεία
δεν θα έχουμε κανένα λόγο ύπαρξης !
όσο θα προσπαθούμε
να ορίζουμε τον εαυτό μας
μέσα από τους άλλους
θα είμαστε
απελπιστικά μόνοι
η πραγματική απώλεια
δεν είναι όταν σταματούν να μας αγαπούν
αλλά όταν σταματούμε εμείς να αγαπάμε
ένας φθινοπωρινός Απρίλης
ο φετινός
προσπαθεί να προσγειώσει
αποκαθιστώντας τις ισορροπίες
του παρορμητικά ενθουσιώδη
καλοκαιρινού Μάρτη
τα χελιδόνια κάνουν υπομονή
είμαστε όλοι εξόριστοι
της μήτρας από την οποία προήλθαμε
ερχόμαστε στην ζωή μέσα από σπασμούς, πόνους και οδύνη
που συντελούν σε μια βίαιη απόρριψη
ενός ζεστού, οικείου χώρου θαλπωρής, ασφάλειας, αγάπης και φροντίδας
της μήτρας
η ύπαρξή μας είναι προϊόν συνουσίας και έρωτα
που ατέρμονα μας διαιωνίζει
για αυτό απεγνωσμένα γυρεύουμε πάντα
ν αναπαράξουμε τον φυσικό αυτό κύκλο
να μπούμε ξανά μέσα στον χώρο από όπου προήλθαμε
με κάθε τρόπο
σε κάθε περίσταση
πολλές φορές
με την ίδια βία και αγωνία
με την οποία απορριφθήκαμε και παραδοθήκαμε στην ζωή
ανάλογα με το φύλλο και τις προτιμήσεις
άλλος εισέρχεται και άλλος είναι ο αποδέκτης
αυτής της αγωνιώδους πράξης
βρίσκεται βαθιά ριζωμένη
σαν τρέλα, οίστρος μέσα στην ψυχή μας
η αρχική απόρριψη που παντοτινά μας στοιχειώνει
είναι φυσικός σπασμός, ανάγκη διαιώνισης της ανυπαρξίας μας
μιας σουρεαλιστικής νίκης απέναντι στον θάνατο
και την οδυνηρά αφόρητη πλευρά της πραγματικότητας
είναι ένα παρηγορητικό παραμύθι, ένα γλυκό ναρκωτικό
μια ψεύτικη αλλά αναγκαία υπόσχεση
είναι η ζωή που φθείρεται και ξεθωριάζει μπρος στα μάτια μας
είναι μικρές μάταιες επαναστάσεις
στους φυσικούς απαράβατους νόμους και κανόνες
με προδιαγεγραμμένες τροχιές
που θα καταρρεύσουν στο πέρας του χρόνου
είναι τα χρώματα της Άνοιξης
που θα έρχονται ξανά και ξανά
μαζί με τα χελιδόνια
όπως και οι απώλειές τους
ξανά και ξανά κάθε χειμώνα
είναι το ξανά και ξανά
που χαρακτηρίζει και ορίζει τον αγώνα της ζωής
είναι το τικ και το τακ
τι μας ξεχωρίζει σαν είδος
ή τέλος πάντων, γιατί όλοι ασχολούμαστε και καταπιανόμαστε
με αγάπες & έρωτες, ψυχή και συναίσθημα
είναι η σφαίρα μιας φυσικής έλξης, κατάστασης
δύναμης στο να προστατέψουμε, φροντίσουμε κάτι
όπως η μητρική φροντίδα, ακόμη και στα ζώα
είναι η ανάγκη ή το φαινόμενο
ανιδιοτελούς προσφοράς
που μας μαγεύει, γοητεύει, εμπνέει
και αέναα αποζητούμε απεγνωσμένα
άλλοτε να δώσουμε και άλλοτε να λάβουμε
προκειμένου να κατοχυρώσουμε
κάπως, με κάποιο τρόπο
το είναι μας
μέσα στο απειλητικά απόλυτα τίποτα
οι περισσότεροι άνθρωποι
στερούνται της δυνατότητας κριτικής σκέψης
περιορίζονται στο να ακολουθούν καρότα
για αυτό ρίζωσε βαθιά
από άκρη σε άκρη ο καπιταλισμός
και η Δημοκρατία δεν λειτουργεί
το γεγονός πως κάποτε
η Δημοκρατία λειτουργούσε
αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα
πως το ανθρώπινο είδος
πορεύεται σταθερά
προς την απόλυτη αποβλάκωση
μοναδική ελπίδα
η τυχαιότητα
στην διαιώνιση του είδους
25η Μαρτίου
είναι τόσο ήρεμη η Αθήνα, το κέντρο της πόλης
μόλις πέρασαν τα τανκ
να παραταχθούν για την επέλαση της παρέλασης