Tuesday, November 24, 2009
Γιατί η Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο
γιατί εκεί που κάποτε για να ζήσεις σε αυτή τη χώρα έπρεπε να κάνεις κάτι που είχε αξία, μικρή μεσαία επιχείρηση, ξαφνικά το γυρίσαμε στο υπαλληλίκι με την ψευδαίσθηση του σίγουρου μισθού στο τέλος του μήνα.
Αυτό είχε σαν επίπτωση την ανάπτυξη της νοοτροπίας του δεν βαριέσαι, του πετάει ο γάιδαρος, της λούφας, του να υποσκάπτει ο ένας υπάλληλος τον άλλον και πολλά άλλα αρνητικά και επαίσχυντα πράγματα ...
Έτσι φτάσαμε σε μια Ελλάδα των υπαλλήλων, άβουλων, φοβισμένων γεμάτο κόμπλεξ και ανίκανων επί το πλείστον πλασμάτων που στο μόνο που είναι καλοί είναι να εκτελούν ότι τους λένε με κάμποση δόση λούφας και παραλλαγής.
Πλάσματα χωρίς αξία, ιδανικά, όραμα και πίστη μια και η κατανάλωση έχει καταφέρει να ισοπεδώσει ότι μπορεί να έχει ουσία και νόημα.
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα, και όλα αυτά μπόρεσα να τα νιώσω μπαίνοντας στο τραίνο του freelancing από το 2004 και βλέποντας την νοοτροπία κάποιων δημόσιων υπαλλήλων, νέων παιδιών, συμβασιούχων στο Ερευνητικό Ίδρυμα ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος.
Πραγματικά αυτή η νοοτροπία με θλίβει και εξοργίζει ταυτόχρονα. Η νοοτροπία της αναξιοκρατίας, του ροκανίσματος και της απαξίωσης. Αντί να μας ενδιαφέρει πως θα γίνουμε λίγο καλύτεροι μέρα με τη μέρα, ψάχνουμε να κλαδέψουμε και διαβρώσουμε ότι μας επισκιάζει.