Friday, March 19, 2010
Τα οργανάκια
τις τελευταίες δυο βραδιές έτυχε να ξεπορτίσω από την αγαπημένη μου τρύπα και να συρθώ σε μικρές γωνιές της Αθήνας όπου σερβίρουν ρακί και τσίπουρο με διάφορα μικρά συνοδευτικά.
χθες το μέρος είχε και μια παρέα δυο ατόμων με όργανα. πήραμε κρασί για αρχή, και τους κοίταζα. έπαιζαν καλά, στα φωνητικά υπήρχε θέμα αλλά για κάποιο λόγο αυτό με μάγευε περισσότερο.
τέλειωνε το κρασί και τα όργανα έπαιζαν συνεχώς. βλέπω λίγο πιο πίσω από τους οργανοπαίκτες μικρά μπουκαλάκια από ούζο, πολλά στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο.
φέρε μας ένα από αυτά, και να το ούζο μετά το κόκκινο κρασί. τα όργανα έπαιζαν και μετά το ούζο ήρθε μια ζεστή ρακόμελι.
Δεν ήταν νέα παιδιά οι οργανοπαίκτες και σκεφτόμουν πως θα ήταν αυτές οι ιδιαίτερες στιγμές χωρίς τέτοιες ψυχές. Δεν υπάρχουν νέοι με τέτοια βιώματα, τέτοια πορεία και αν υπάρχουν είναι σπάνιοι σαν τα μαργαριτάρια. Δεν υπάρχουν νέοι με τέτοια τρέλα ή θάρρος να συνεχίσουν αυτή την μοναδική ομορφιά που σβήνει μέρα με τη μέρα.
ίσως διασωθούν οι κασέτες να συντροφεύουν αυτού του είδους τα πιόματα και ιερές στιγμές έστω και σε δυαδική μορφή.